Gastblog van Mindel Blokhuizen
Net ten tijde van mijn definitieve kinderloosheid, na de medische molen en drie keer IVF, was ik behoorlijk wanhopig. Deze pijn die ik ervoer ging zo diep. Met een meer gekneisde lotgenoot, die vrijwilliger was van Freya, aan de telefoon meldde ze ook nog eens dat dit levenslang zou zijn.
Ik schrok me meer dan een hoedje en protesteerde. Zij was stellig. En nee ze heeft geen gelijk gekregen, gelukkig. En ja ze heeft gelijk gekregen. Maar meer genuanceerd dat het veelkoppig monster wel vaker de kop is opgestoken, vaak zeer onverwacht, maar dat de weg terug beproefd was. Al was het elke keer opnieuw zoeken.
Beproefd: hiermee bedoel ik dat op het moment ik opnieuw werd geconfronteerd met een dieper laagje pijn ik terug kon grijpen op mijn oude verwerkingsmethode die ik destijds, met hulp psycholoog, heb gebruikt. Mijn emoties heb doorleefd en er bij stil stond. Op de rem trapte om mee te hollen in de waan van de dag. Afleiding zocht en rustige bezigheden vond die goed te doen waren.
Schrijven heeft me altijd geholpen. En sinds 2012 blog ik online elke week. Mijn moment op zondag, waarin ook de kinderloosheid soms aan bod komt met subtiele humor. Of waarin je als lotgenoot kunt zien hoe ik mijn zorgbehoefte heb kunnen omvormen beschreven in diepgaande maar ook luchtiger columns. Met tips en adviezen hoe te rouwen.
Want ja steeds opnieuw na dat eerste zware jaar waren er die momentjes waarop ik teruggeslingerd werd. Natuurlijk de bevallingen in mijn omgeving, maar juist ook die van dierbaren. De vriendin die oma werd voor het eerst. Het zoeken naar de balans tussen meeleven en steun vragen. Of meeleven op een manier die goed te behappen was.
Mijn operatie aan vleesboom en poliepen was ook zo’n moment. Zo’n bliksemschicht bij heldere hemel. Totaal onvoorbereid hoe diep en anders de kinderloosheidspijn weer werd met de pijn in mijn buik. In mijn meest vrouwelijke gebied. Met een grote ballon van eega het ziekenhuis werd uitgerold. Zwarte humor die ik veel bezigde op zo’n moment. Maar ja dus gewoon een laagje dieper. Dat relativeert dan weer.
En nee: ik heb niet meer de illusie dat deze kinderloosheidspijn nooit meer zal terugkomen, zoals ik eerst hoopte en verwachtte. En ja ik heb verder een vervuld leven. Waarin de kinderloosheid meestal een rustig plekje heeft. Ik vaak hopelijk een open oor en oog heb voor mijn dierbaren om mij heen. Met vast wel weer momenten die ik nu nog niet kan voorzien. Van up en down. Beproefde kinderloosheid?
Terug naar home