Zet jij wel eens een masker op?

heesterbeek hulpverlening. masker. onvervulde kinderwens, ongewenst kinderloos

Het is 5 december als ik dit schrijf en dus de dag van het sinterklaasfeest. Ik vier het niet, maar heb net nog wel wat van die chocolade pepernoten in huis gehaald. Want daar ben ik dol op.
Hoewel ik het dus niet vier kreeg ik wel een cadeautje. Een boek met de titel ‘Lichaamstaal’. Ik heb hem nog niet kunnen lezen, alleen nog doorgebladerd. Even wat kleine stukjes tekst gelezen. Daar las ik wat ik al wist. Dat we door lichaamstaal vaak meer uitstralen dan door onze woorden. Maar dat als je lichaamstaal en woord op elkaar afstemt dat de boodschap versterkt.

Als woorden en lichaamstaal niet met elkaar kloppen voelt de ander daar iets van. Dat deed me gelijk denken aan als je je sterker wil voelen dan je bent. Zoals A, die mij vertelde dat ze op het werk toneel speelt. Niet de hele tijd natuurlijk. Maar als ze zich verdrietig en rot voelt omdat ze ongewenst kinderloos is. Maar dat wil ze niet laten zien. Ze doet zo opgewekt mogelijk, maar straalt ook nog iets uit van dat verdriet. Sommige collega’s weten niet goed hoe daar op te reageren. Ze zegt het ene, maar haar lichaam lijkt iets anders te zeggen. Verwarrend.

Toneelspelen, een masker op, dat vertellen A en anderen over het omgaan met hun omgeving over hun kinderwens. Dat ze niet altijd willen dat iedereen weet van alle zaken waarmee ze bezig zijn. Dat het kwetsbaar is als ze weer met een poging bezig zijn in het ziekenhuis. Dat zij zich kwetsbaar voelen. En daarom kiezen het niet aan iedere collega of vriendin te vertellen waar ze mee bezig zijn. Dat ze daarom vaak een masker opzetten.

Dat dat masker soms echt nodig is om te overleven. Om het bij zich te houden wat van haar is. Maar het helpt soms ook om  een plek te hebben waar je daardoor ook niet de hele tijd met je kinderwens geconfronteerd wordt. Werken kan ook afleiding zijn. Dan heeft dat masker ook zijn nut.

Terug naar home

contact opnemen