Wat is het toch een mooi gezicht als lotgenoten elkaar ontmoeten en te zien hoeveel steun ze aan elkaar hebben. Herkenning en erkenning zijn de sleutelwoorden. Eerder deze maand ging de bijeenkomst over ongewenst kinderloosheid en je omgeving.
Al tijdens het voorstelrondje is het al snel duidelijk dat er niet veel woorden nodig zijn om te weten wat er speelt. Ze zitten allemaal in dezelfde situatie.
Ze delen hun verhalen met elkaar en ze geven elkaar tips. Er zijn oefeningen om te zien hoe ze meer steun van hun omgeving kunnen vragen en krijgen.
De uitleg dat je op 2 manieren je verhaal kunt vertellen aan je familie of een vriendin komt aan. Ze ervaren dat ze zelf ook invloed hebben in een gesprek in hoe en wat ze vertellen. Daarom wil ik jullie dit ook hier delen. Misschien heb jij er ook wat aan.
Als je in behandeling bent voor je kinderwens en je vriendin vraagt hoe het gaat.
Hoe geef je dan antwoord?
Wat vertel je aan haar?
Vaak wordt er verteld wat er gebeurt is. Dus het technische verhaal (zo noem ik het maar even voor het gemak). Een verslag van de feitelijke gebeurtenissen. Hoe het in het ziekenhuis ging, hoe de behandeling verlopen is, hoe je thuis in spanning wacht enzovoort.
Vaak krijg je op deze manier van vertellen ook feitelijke vragen terug.
Hoeveel dagen moet je nog wachten?
Wat zei de dokter precies?
Hoeveelste poging is het?
Deze manier is niet verkeerd, vooral als je met name de feiten wil vertellen.
Als je echter juist steun en begrip wil hebben, is dit minder geschikt.
Wat werkt dan wel zul je denken.
Dat is als je meer vertelt hoe je je voelt. Wat doet en deed het met je. Liefst zo recent mogelijk of zelfs in het nu. Welke emoties heb je nu. Als je dat vertelt en waar ze vandaan komen kan dat veel begrip opleveren.
Als voorbeeld: ‘Ik wil je vertellen dat ik verdrietig ben en soms ook wanhopig omdat het niet lukt om kinderen te krijgen. Wat ik nodig heb is steun en begrip, een arm om me heen en een luisterend oor is op dit moment al voldoende.’
Dit is natuurlijk kort en kan uitgebreider over wat je voelt en welke steun je nodig hebt en vooral in jouw zinnen en woorden gezegd.
Dit kan kwetsbaar voelen om het zo te doen. Maar het kan je ook heel veel opleveren.
Als tip geef ik je mee dit als eerste te doen bij iemand waarbij je je veilig voelt, je moeder, beste vriendin.
De deelnemers uit de bijeenkomst gaan ermee aan de slag!
Jij ook?
