Soms kan iets kleins de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Herken je dat? Het is moeilijk om door te blijven gaan. Maar de klok tikt en de (kinder)wens is groot. Je wilt wel stoppen, maar tegelijkertijd ook niet. Je verstand zegt dat het beter is even een rustpauze te nemen.
Want je hebt veel te verstouwen gehad de laatste tijd. De hormonen, de behandelingen, de wachtweken, de keuzes, die zwangerschap van een paar dagen. De emoties volgen elkaar snel op.
Het geboortekaartje dat bij de post zat, van je vriendin die zonder problemen zwanger wordt en een kind krijgt. En jij niet. Dat gaat bepaald niet in je kouwe kleren zitten.
Maar ja doorgaan betekent weer een kans, hoop op dat zo gewenst kind. Dat betekent je emoties weer even voor een groot deel wegstoppen of parkeren.
Dan komt het moment dat je niet meer kunt stoppen met huilen, nadat de laatste poging weer niet gelukt is. Het is teveel, te vol. De emmer stroomt nu echt over. Letterlijk!
Je hoofd zit vol, je kan je moeilijk ontspannen, je huilt op de lastigste momenten (op werk, als je autorijdt enz.).
Je realiseert je dat je op deze manier niet verder kan.
Het idee om (tijdelijk) te stoppen begint in je hoofd rond sproken. Even rust. Even op orde raken. Even de emoties er uit laten komen. Voor je weer verder kan.
Maar ook een moeilijke stap om te nemen. Misschien helpt het om hier met iemand over te praten. Je partner, een goede vriendin of een hulpverlener.
Je geeft aan dat het niet om adviezen gaat, maar dat je wil sparren met iemand. Om tot een keuze te komen. Een keuze die niet makkelijk is. Maar die op dit moment wel onvermijdelijk is. Omdat je zo niet kan doorgaan. Het nu teveel is.
De emmer moet eerst leger, voor je weer verder kunt!